EΠΙΚΑΙΡΟ ΝΟΜΙΖΩ

Ο σοφός Σόλων, ΔΕΝ το είπε αυτό το ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε", δηλ. μην καλοτυχίζεις κανέναν άνθρωπο πριν δεις το τέλος του, σε Πέρση Βασιλιά, αλλά στον Βασιλιά της Λυδίας Κροίσο. Αυτός, όπως διηγείται ο Ιστορικός Ηρόδοτος, είχε τεράστια περιουσία οφειλομένη (τι σύμπτωση! αλά Καντάφι) στα χρυσορυχεία του …Πακτωλού ποταμού (εξ ου και ο χαρακτηρισμός των πολλών αγαθών ως …πακτωλός), αλλά και στις φόρου υποτελείς του πόλεις της Μικράς Ασίας. Επισκεφθείς λοιπόν ο Σόλων το βασίλειο του Κροίσου, έγινε ο μεταξύ τους ο ΠΕΡΙΦΗΜΟΣ διάλογος, όπως μας τον διηγείται ο Ηρόδοτος, περί του ολβιωτέρου (ευτυχεστέρου) μεταξύ των ανθρώπων καθώς προηγουμένως ο Κροίσος είχε δείξει στον Σόλωνα τα περίφημα κελάρια , ανώγεια και κατώγια όπου εφυλάσσοντο σε απειράριθμα πιθάρια ο χρυσός και τα νομίσματα και τον ερώτησε κατόπιν τούτου, εάν γνωρίζει κανέναν ολβιώτερο άνθρωπο στον κόσμο περισσότερο από αυτόν. Ο Σόλων τότε του απαρίθμησε τρεις- τέσσερεις περιπτώσεις τις οποίες αυτός με τα σοφά και στους αιώνες δοκιμασθέντα κριτήρια του, εθεωρούντο από εκείνον ευτυχέστεροι, μεταξύ των οποίων και τους Αργείους πρωταθλητές αγώνων Κλεόβη και Βίτωνα, οι οποίοι μη βλέποντες να καταφθάνουν τα βόδια που είχαν παραγγείλει να έλθουν, για να τραβήξουν την άμαξα, στην οποία ήταν επάνω η μητέρα τους, προκειμένου να μεταβεί αυτή να προσκυνήσει στον ναό της Ήρας, πήραν στους ώμους τους την άμαξα μαζί με την μητέρα τους και αφού διάνυσαν 45 περίπου χιλιόμετρα απόσταση, έφθασαν εγκαίρως στον ναό της Ήρας, επευφημώντας τους για την αγάπη τους και τον σεβασμό προς τους γονείς τους όλο το συγκεντρωμένο πλήθος του ναού.Αφού επευφημούμενοι μπήκαν μέσα στον ναό και εθυσίασαν, ΔΕΝ ξαναβγήκαν και οι τρεις έκτοτε εξ αυτού διότι η θεά Ήρα τους ετίμησε με το ολβιώτερο των θανάτων αμέσως μετά την ευτυχέστερη στιγμή της ζωής τους και της λαϊκής τους αναγνώρισης. Ο Κροίσος, ακούσας ταύτα δεν επείσθη , αλλά επέμενε και τότε ο Σόλων του είπε την περίφημη ρήση... "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Και πράγματι, μετά λίγο χρόνο, πλήθος συμφορές βρήκαν τον Κροίσο. Ο γιος του ο Άτυς σκοτώθηκε στο κυνήγι και ο ίδιος νικήθηκε από το βασιλιά των Περσών Κύρο και αιχμαλωτίστηκε. Τη στιγμή μάλιστα που ανεβασμένος στη φωτιά ο Κροίσος ετοιμαζόταν να πεθάνει, θυμήθηκε τα λόγια του Σόλωνα και φώναξε μετανιωμένος τρεις φορές «Σόλων! Σόλων! Σόλων!». Ο Κύρος, που τον άκουσε, ζήτησε να μάθει τι σήμαινε η επίκληση αυτή, και ακούγοντας την ιστορία, χάρισε στον Κροίσο τη ζωή και τον κράτησε κοντά του ως σύμβουλο…Ο δε Σόλων, πέθανε και αυτός ευτυχισμένος όταν σε βαθειά γεράματα επέστρεψε στην Αθήνα και την βρήκε ακμάζουσα χάριν στα δικά του νομοθετήματα...