Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.

Στην αρχή έκοψαν τις συντάξεις κι αντικατέστησαν τη 13η και 14η σύνταξη μ’ ένα μικρό επίδομα. Μερικοί είπαν ότι το μέτρο δεν ήταν σωστό, γιατί οι συνταξιούχοι πλήρωναν μια ζωή για τη σύνταξή τους. Αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία, γιατί δεν είμαι συνταξιούχος.

Ύστερα έκοψαν τους μισθούς και τα επιδόματα των δημόσιων υπαλλήλων. Κάποιοι σχολίασαν ότι αυτό ήταν άδικο, γιατί μπορεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα να πάσχει πολύ και να χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση, αλλά αυτές οι οριζόντιες μειώσεις πλήττουν δικαίους και αδίκους. Αλλά δεν νoιάστηκα ιδιαίτερα, γιατί δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος.

Κατόπιν, την έπεσαν στον ΟΣΕ και στους σιδηροδρομικούς, τους οποίους άρχισαν να μεταθέτουν σε άλλες υπηρεσίες. Λίγοι διαμαρτυρήθηκαν, φωνάζοντας ότι τα ελλείμματα για τα οποία κατηγορούσαν τον ΟΣΕ ήταν στην ουσία χρήματα που του χρωστούσε το κράτος και το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Αλλά τι μ’ ένοιαζε εμένα; Σιδηροδρομικός δεν είμαι, το δε τρένο το παίρνω σπάνια.

Μετά δεν ανανέωσαν τη θητεία των συμβασιούχων και ανακοίνωσαν ότι απαγορεύεται η πρόσληψη νέων. Οι θιγόμενοι είπαν ότι οι περισσότεροι δεν ήταν κομματικά διορισμένοι και σε αρκετούς τομείς ήταν αυτοί που έβγαζαν όλη τη δουλειά. Αλλά δεν ασχολήθηκα με το θέμα, γιατί δεν είμαι συμβασιούχος.

Στη συνέχεια έβαλαν νέους φόρους, παράλληλα με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 από 12.000 ευρώ για τους φορολογούμενους ηλικίας 30-65 ετών. Λίγο αργότερα μείωσαν στα 5.000 από τα 8.000 ευρώ το αφορολόγητο όριο, το οποίο, σε συνδυασμό με τις μεγάλες αυξήσεις στα τεκμήρια, ουσιαστικά καταργείται. Μερικοί είπαν ότι έτσι πλήττονται ιδιαίτερα οι νέοι στα 30, που δεν μπορούν πλέον να κάνουν ούτε οικογένεια. Αλλά δεν είμαι τριαντάρης και επομένως δεν είχα λόγους να διαμαρτυρηθώ.

Στο μεταξύ, τα είχαν βάλει με διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες, όπως οι φαρμακοποιοί ή οι οδηγοί φορτηγών, τους οποίους κατηγορούν ότι διατηρούν το επάγγελμά τους κλειστό. Οι τελευταίοι αντέτειναν ότι είχαν πληρώσει χρυσή την άδεια για τα φορτηγά κι ότι έπρεπε να υπάρξει τουλάχιστον μια μεταβατική ρύθμιση και οι φαρμακοποιοί ότι στην Ελλάδα υπάρχουν τα περισσότερα φαρμακεία ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Αλλά ούτε φορτηγατζής είμαι, ούτε φαρμακοποιός.

Αργότερα, ανήγγειλαν ότι θα βάλουν στην εφεδρεία καμιά τριανταριά χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους μέχρι το τέλος του 2011. Οι θιγόμενοι φώναζαν ότι έχουν υποχρεώσεις, ενώ άλλοι είπαν ότι με αυτό το οριζόντιο μέτρο πλήττονται και οι καλοί δημόσιοι υπάλληλοι και επομένως θα καταρρεύσει ο δημόσιος τομέας. Αλλά εγώ δεν κινδυνεύω μ’ εφεδρεία.

Τώρα που ήρθε ξανά η τρόικα στην Αθήνα, έβαλε θέμα κατώτατου μισθού, ενώ για την κατάργηση του 13ου και του 14 μισθού στον ιδιωτικό τομέα ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής τέτοιο θέμα. Θα υπάρξει, βέβαια, κάποια στιγμή. Αλλά τότε δεν θα έχει μείνει πια όρθιος κανείς για ν’ αντιδράσει..

Ποσο πραγματικα μοιαζει με το παρακατω (που γραφηκε πολυ παλιοτερα)  :

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.

Μπέρτολτ Μπρεχτ